Jadwiga Staniszkis zaczyna od pokazania dwóch - konkurujących ze sobą - źródeł porządku (traktatowego i kryzysowego). W dwóch kolejnych esejach przedstawia filozofię władzy zawartą w Traktacie Lizbońskim. A także - widoczną w tle zmianę ontologii władzy, oraz jej podstaw epistemologicznych. Pierwszą część książki kończą rozważania dotyczące ewolucji - od dyktatu idei, przez dyktat formy, do obecnego dyktatu mocy. Drugą część otwiera tekst pt. "Kryzys jako norma", poświęcony antropologii kryzysu. Tu właśnie autorka zajmuje się m.in. końcem "buntu mas" i innymi, cywilizacyjnymi, konsekwencjami obecnego kryzysu. A także opisuje wykorzystanie sytuacji kryzysowej dla przebudowy modelu kapitalizmu i globalnej architektury, z traktowaniem kryzysu jako szansy. Kolejny esej jest przyczynkiem do antropologii komunizmu, koniecznym ze względu na szybkie zapominanie, czym był tamten system. Zapominanie zakodowane w sposobie, w jaki zrekonstruowano myślowo komunizm w momencie jego odrzucania na poziomie świadomości potocznej.
